Heb ik nu gefaald?

Het zaadje om met Koeckebackers te starten werd geplant op een reis die ik in 2013 maakte.  In India stond ik oog in oog met ‘de weeffouten’ in onze samenleving (voor diegene die dit verhaal niet kennen, bekijk de TEDX talk op https://koeckebackers.nl/inspiratie ). De wereld is fucking oneerlijk verdeeld. Een werkelijkheid die we zelf in stand houden.

Er is een groep mensen die kansrijk geboren wordt en volop mee mag doen (ik! jij!?). En er is een groep mensen die bij geboorte al 3-0 achter staat. Een groep die nauwelijks échte kansen krijgt. Ook hier in Nederland. Hordes mensen die geen aansluiting kunnen vinden op de arbeidsmarkt vanwege hun leeftijd, beperking, beperkte kwalificaties, gebrek aan connecties, huidskleur etc etc. Schattingen lopen uiteen, maar er zijn minimaal  650.000 mensen met ongekend talent. Zonde van het talent en zonde van het geld! Want als Nederlandse samenleving spoelen we hiermee jaarlijks zo’n slordige 10 miljard euro door het toilet. Daar in India drong het voor het eerst echt tot mij door. Werken aan sociale impact en een inclusieve arbeidsmarkt is geen excuus paragraaf in een jaarplan, maar juist keiharde noodzaak.

Mijn droom was om mensen die niet in ‘het systeem’ passen (maar toch een systeem nodig hebben) een betaalde arbeidsplek én een persoonlijk ontwikkelprogramma aan te kunnen bieden. Mijn compagnon Marien durfde met mij mee te dromen en zijn handigheid met spreadsheets bracht al gauw een pijnlijke waarheid aan het licht; Hoe succesvol we als koeckbedrijf ook zouden worden, de hoeveelheid impact die wij zélf zouden kunnen creëren, zou minimaal blijven.

Daarom bedachten we een strategie. Als we er nou eens voor zorgen dat ons sociaal impactmodel commercieel én succesvol is. Dan ontslaan we alle andere reguliere bedrijven van het excuus dat sociaal bijdragen te duur, te moeilijk of niet haalbaar is. We inspireren andere bedrijven om het thema van inclusie op te pakken. Waarschijnlijk onstaat er dan een veelvoud van de door ons gedroomde 18 kansplekken per jaar.

Inmiddels is het 6 jaar later. We zijn ongelofelijk trots op waar we staan. Tegelijkertijd heb ik zelf vaak het gevoel dat ik gefaald heb. Uit het niets een impactvol koeckmerck starten in een markt waar de prijzen maximaal zijn uitgehold blijkt een helse klus. Ik heb mezelf moeten stretchen, meer dan me lief is. En soms beklijft het gevoel dat het nooit goed genoeg is. We creëren net genoeg financiële ruimte om te mogen blijven, maar we creëren bij lange na niet het aantal kansplekken waar we op gerekend hadden. Erger nog, we hebben een inclusieve missie, maar een bedrijfsvoering waarbij we regelmatig mensen moeten uitsluiten. Omdat ze meer begeleiding nodig hebben dan wij willen/kunnen bieden, omdat ze de harde werkelijkheid van een productieomgeving niet aan kunnen, of  omdat ze simpelweg te veel shit verdubbelaars in hun achterzak hebben. Een juiste mix van professionals en talenten is belangrijk om de concurrentie aan te kunnen met “de Verkades” van deze wereld. We kunnen niet iedereen helpen die we zouden willen helpen.

Dikwijls vraag ik me af ‘Is het beperkte resultaat de moeite waard?’ ‘Hebben we kansen niet gezien?’ ‘Ben ik een slechte ondernemer?’ ‘Heb ik nu gefaald?’. Ook hier schetst mijn compagnon een reëel antwoord; “Je hebt met de beste bedoelingen gezaaid en je mag leren tevreden te zijn met wat je oogst. Want hé, je oogst, ook al groeit het langzaam.” Wijze woorden van een jongen die is opgegroeid op een boerderij.

Natuurlijk gaat ‘de dag’ wel komen. De dag dat een dakloze straatkrantverkoper mij om een euro vraagt, dat ik weiger en hem in plaats daarvan een plek aanbied in onze bakkerij. Tot die tijd blijven we inspirerend tetteren en aandacht vragen. Zoals nu met onze mutsjes. Want uiteindelijk is het de bedoeling dat we niemand buitensluiten of in de kou laten staan.

Nee ik heb niet gefaald, ik heb gedurfd.

Ontzettende Koeckebacker                                                                                                                                                                                                          Joep Langen